دوست داشتن‌هایِ دوست داشتنی

داشتم با آبجی حرف می‌زدم. صحبت سر این بود که چرا ماکارانی هایش درست حسابی در نمی‌آید و آن طعم و رنگی که آدم انگشتانش را هم قورت بدهد را ندارد. که من ابراز سلیقه کردم و گفتم: «میدونی من ماکارانی پیچ پیچی رو از این ماکارانی سیخ  سیخی‌ها خیلی بیشتر دوست دارم!»  بابا تکیه داده به مبل و نگاهش رو به تلویزیون بود. شب که بابا برگشت خانه آن وسط مسطایِ پلاستیکِ خریدش یک بسته ماکارانی پیچ پیچی‌هم نشسته بود. یک بسته ماکارانی که تک تک دانه‌هایِ پیچ‌پیچی‌اش مزه دوست داشتن می‌دهد.

جام جهانی چشمانت

من تمامِ فینال‌ها را به چشم هایت خواهم باخت! هر بار که نگاهم از چشمانت عبور کرد حس کردم برزیلی هستم که تا چشمانِ دخترک آلمانی را دید، خودش را باخت و هفت گل خورد. و من خوشم به این گل خوردن‌ها! به این شکست‌ها به این باختن ها. و تو من نیستی و نمی‌دانی که باختن در برابر چشمانت چه حسِ بردنی دارد! صبحی که چشم هایت رو به من باز شود خواهم گفت که:«من با جامِ چشمانت جهانم را خواهم نوشید.»

پی‌نوشت:

+ به دعوت حوا خانم برای چالش رادیو بلاگی‌ها

پیکان‌وانتِ مسابقه‌ای

چند وقتی بود از حال و هوایش بی‌خبر بودم و دلتنگش. چند باری زنگ زدم و احوالش را گرفتم ولی این صحبت کردن‌هایِ پشت تلفن مرا راضی نمی‌کرد و به فکر دیده بوسیش بودم. اما برایِ دیدار مصطفی باید می‌رفتم به شهری دیگر. آخر سر هم خستگیِ سفر را به جان خریدم و کنارِ جاده ایستادم و با عبور هر ماشینی که احتمال می‌دادم بایستد و مرا سوار کند ، دستم را به هوا می‌بردم و چرخی می‌دادم. خیلی از ماشین‌ها به رویِ خودشان هم نمی‌آوردند و از کنارم رد ‌می‌شدند. از دور ماشینِ سفید رنگی نزدیک می‌شد ، نزدیک‌تر که آمد و رخ نمایان کرد، چهره‌ خسته‌یِ پیکان‌وانتی مقابل چشمانم ظاهر شد، خریت کردم و دستم را چرخاندم. ایستاد و سوار شدم. راننده جوانی بود بی‌کله!  دنده را زد رویِ یک و انگار که چراغ سبزِ شروعِ رالی را دیده باشد و نخواهد که از بقیه عقب بیافتد پایش را محکم بر رویِ پدالِ گاز فشرد. سرعتش رفته‌رفته زیاد‌تر شد، منم کم‌کم احساس می‌کردم که کمک راننده و نقشه‌خوانش در طیِ این رالی هستم!  فقط نمی‌دانم چرا به جایِ لانچیا استراتوس^۱ سوارِ بر پیکان‌وانت بودیم.  راننده انگار حرفه‌ای تر از این حرف‌ها بود و با اینکه جاده کوهستانی و پر از کوه و سراشیبی و پیچ‌هایِ خطرناک بود،با چنان سرعتی می‌راند و فرمان را می‌چرخاند که فکم در خشتکم جا خشک کرده بود!  به هر پیچ و سراشیبی که می‌رسیدیم با خودم می‌گفتم: این همان است!  اینجا نقطه پایان توست در این دنیا! تو در همین دره جان خواهی کند! به دور از نوه‌ها و فرزندانی که قرار بود لحظه‌یِ مرگت دورت را بگیرند و تو جمله آخر را ناتمام بگذاری و جایِ گنج را به گور ببری!

ضبطش را روشن کرد، ولی از بس مسابقه‌یِ هیجان انگیزی بود و من تازه به حس و حالِ نیدفور‌اسپیدی خودم رسیده بودم ، نفهمیدم کدام بیچاره‌ای دارد برایِ ما گلو جر می‌دهد!  راننده هر چند وقت یکبار دستش را دراز می‌کرد و کلید کوچکی را می‌زد. در واقع داشت به تناسب حال و شیب جاده خوراک ماشین را از بنزین به سی‌ان‌جی تغییر می‌داد! چقدر حرفه‌ای‌بود!  و باید اعتراف کنم که در طولِ عمر حرفه‌ایم، نقشه خوانِ راننده‌ای با این حجم از مهارت نبودام. گاهی موقع‌ها هم گوشی‌اش را چک ‌می‌کرد و تماسش را با این جمله«بُرار مگه مو سوارِ هواپیمایوم!  داروم میوم دگه!» تمام می‌کرد. این راهم اضاف کنم که کپسول گازِ خانگی‌ای که پشت وانت بود، با هر پیچ به دوطرف وانتِ بیچاره می‌خورد و هیجانِ حاکم بر این ماجرا را بیش از پیش می‌کرد. انگار گذاشته بودش عقب تا اگر سوخت ماشین در طولِ مسیر تَه کشید، طیِ اقدامی سی ثانیه‌ای کپسول را بریزد در حلقِ ماشین و برویم برایِ ادامه مسیر و مسابقه!

دیگر چیزی تا مقصدم نمانده بود که بویی حاکی از سوختن لنت‌ها به داخل ماشین پی‌چید. راننده در حالی که تازه از مسیر پُر پیچ‌ و خمِ کوهستانی نفس راحتی کشیده بود و داشت سرعتش را بیشتر می‌کرد رو کرد به من و گفت: «ایم از لنت ایرانی!»  به هر ترتیب و دعا و ثنایی بود بالاخره رسیدیم. پا بر رویِ ترمز گذاشت و با همان لنت‌هایِ ایرانی پیکان‌وانتِ زهوار در رفته‌یِ لانچیا استراتوس^۱ نما را نگه داشت. پنج تومن از جیبم در آوردم و دادم دستش و جانم را دو دستی برداشتم و الفرار!  هیجان مسابقه و حس و حالِ نیدفور‌اسپیدی هم مال خودت!

۱: Lancia Stratos

پ.ن: این پست جهت لبیک به داستنک نویسی وبلاگِ سخن‌سرا نوشته شده است.

خلوت‌

بعضی از خلوت  کردن‌ها عجیب می‌چسپد به آدم. انگار از تمامِ دنیا کنده می‌شوی و برایِ چند لحظه هم که شده معلق و جدا از بگیر و ببند این زمین و زمان فقط از دور تماشا می‌کنی.  می‌روی در اعماقِ فکر و خیال.  در اعماق خودت!  و چه بسا چیزهایی بسی ارزشمند در همان اعماق کشف کنی. چیز‌هایی که مسیر تکاملی زندگی‌ات را بهبود می‌بخشد. و حتی شاید از مسیر بحرانی نجاتت می‌دهد!

گاهی باید استارت موتور را زد و رفت به دشت و کوه! تنهایِ تنها.... بالایِ قله‌ای ایستاد و خیره به غروب خورشید و  چراغ‌هایی که نمادِ شهری را یدک می‌کشند... شاید باید آتشی روشن کنم؟ ولی مگر می‌شود از این صحنه چشم برداشت!  خورشید آرام آرام پایین می‌رود و تنها چیزی که می‌ماند سرخی آسمان است!   اما خورشید که رفت تاریکی هوا مجبورت می‌کند به همان جرقه زدن آتش.  تو می‌مانی و آتش و تاریکی و سکوت و سکوت و سکوت و سکوت...

دلم عجیب دوباره می‌خواهد همچین حالی را.

    [تاریخ گرفتن عکس: شهریور ۱۳۹۶]

خوشه هایِ زندگی

بینِ کوه‌هایِ بلند، کنار جویِ آب، ما‌بین باغ‌هایِ انگور و بادام، گندم‌زارهایی بود که لذتی بی‌پایان داشتند. هم از دیدنشان و هم از قدم زدن و دست کشیدن بر خوشه‌هایشان. باد که می‌وزید، موجی طلایی‌رنگ نمایان می‌شد. موجی بر فرازِ خوشه‌ها. و البته تمام این لذّت‌ها زمانی است که تنها باشی. و من بودم. یعنی همیشه بودم. تنها در میان دشت و گندم‌زار، در میان باغ‌ها، در میان درخت‌ها، درکنارِ جویِ زلالی که آبش مزة تازگی را از دلِ کوه هدیه می‌داد، با خیالم آرام قدم می‌زدم؛ من در میانِ این زیبایی‌ها و او در میانِ تصورات و خیالات. دلیلی برایِ تند رفتن وجود ندارد. اینجا چیزی که زیاد است زمان است!

دورتر دختری را دیدم با دامنی که رویش پُر از نقشِ گل‌هایِ قرمز و صورتی بود. با چهره‌ای زیبا که زیرِ گردوغبارِ خاک‌هایِ این دشت پنهان‌شده بود. سر همان جویِ آب نشسته بود و پاهایش را با کفش‌هایی از برگ‌هایِ خرما، در دل آبِ روان رها کرده بود و خنکی‌اش را با پاهایش چنان به اعماق وجودش می‌کشید که حتی متوجه آمدنم هم نشد! نزدیک‌تر رفتم و نشستم. نگاهش را چرخاند و مرا دید. چشمان درشت و مشکی و گیسوان سیاه و صافی که ریخته بر رویِ دوشش بود، دلم را لرزاند. پاهایم را در دلِ آب فرو بردم. چشمانم بی‌اختیار بسته شد. زیر پاهایم سنگ‌ریزه‌های ریزودرشت را حس می‌کردم. روبه‌رویمان باغِ انگوری بود که خوشه‌های عسکری‌اش از همین فاصله هم دیده می‌شد. همیشه فکر می‌کردم که در این سرزمین نامتناهی تنها هستم، ولی حالا یک نفر بود!  نگاهش به آب بود و گفت:

خنک است نه؟
جواب دادم: بسیار! تمام وجودم را زنده کرد.
دوست داشتم حرف بزند، صدایش دل‌نشین بود. دست‌هایش را به آب زد و مشتی آب به صورتش. دیگر از گردوغبار خبری نبود و چشمان به رنگ خورشیدش خودنمایی می‌کرد. سادگی‌اش زیبایی‌اش را دل‌نشین کرده بود. گفتم: من همیشه تنها بوده‌ام! شما اهل کجا هستید؟
چند لحظه‌ای آرام و ساکت بود و بعد لب گشود و جوابم را داد: من آمده‌ام که برویم! خیلی وقت است که منتظرت هستم.
- منتظر من؟!
- آری منتظرت! باید بریم.
سری تکان دادم. دست‌هایم را در آب فرو بردم و چشمانم را بستم، قطرات آب از رویِ گونه‌هایم بازگشتند به جوی‌شان. کمی که راه رفتیم از پروانه‌ها می‌گفت. از میوه‌های باغ. از لانه‌های کلاغ. از قله کوه‌ها و از آهو دشت‌ها. از آمدن ابرها و از رفتن ما! اما به کجا؟

از کنارِ گندم‌زار که رد می‌شدیم دختر دستش را به خوشه‌ای گره زد و دانه‌هایِ گندم را کشید به میان مشتش. دانه‌هایِ طلایی زیبا را با من قسمت کرد. دست‌هایش را مثل بال باز کرد و ‌دوید. گفتم: چقدر زیباتری از این بهشت! خندید و گفت: پس رهایش کن، ما محکوم‌به رفتنیم! سرعتش را بیشتر کرد و چرخی زد.
- دانه‌ها را نگاه کن! آن‌ها ما را می‌برند تا داستان زندگی خودمان بسازیم!

مزه عشق می‌دادند آن زردهای کوچک. خودش با دست‌هایش آن‌ها را چیده بود.